Jak mój dziadek poznał babcię.

Dawno dawno temu, kiedy jeszcze telewizory były niedostępne, a radia znajdowały się tylko w co którymś mieszkaniu, gdy sąsiedzi spotykali się ze sobą prawie codziennie na ciasto i wspólne opowiadanie dowcipów, gdy internet był czymś o czym nikt nie miał pojęcia, mój dziadek spotkał moją babcie.

Czyli wszystko o tym czemu: spotted ma taką popularność, człowiek nie potrafi się uśmiechnąć do kogoś na ulicy, (już nawet nie ma co mówić o „zagadaniu”), ludzie są bardziej nieśmiali niż kiedyś, technologia chyba nas przerosła i przestała służyć temu co miała, młodym ludziom nie mieści się w głowie jak ludzie przeżyli, żyjąc w latach 50-tych. 

Czemu mówię, że technologia nas przerosła? W pierwotnej wersji, jeśli chodzi o komunikację, miała nam ją ułatwić – nie zastąpić. Patrząc na wielu młodych ludzi mogę stwierdzić, że internet, telefon i inne komunikatory, zastąpiły normalną komunikację twarzą w twarz, „komunikacją” poprzez SMS-y, rozmowy telefoniczne, czaty, rozmowy przez komunikatory (GG, tlen, Skype) itp. Przez co zatracamy umiejętność komunikacji interpersonalnej i tak naprawdę sami na tym cierpimy. Nie mówię, że pisanie SMS-ów jest złe, mówię, że nie powinno zastąpić nam rozmowy twarzą w twarz w realnym świecie.

Przez brak komunikacji interpersonalnej w naszym życiu stajemy się bardzo nieśmiali w momencie w którym musimy się odezwać. Dla wielu ludzi tragedią jest matura ustna z polskiego, wcale nie dlatego, że trzeba samemu opracować wszystko, przygotować prezentację, nauczyć się, dla większości to nie jest takie trudne, najtrudniejsze jest wystąpienie. Nie chcę już nawet myśleć jak wygląda rozmowa o pracę, skoro problemem może być wejście do sali i ogłoszenie, że np. wszyscy z kółka muzycznego są proszeni o zejście na długiej przerwie gdzieś tam.

Ile jest miejsc w których możemy napisać „widziałem Cie, tu i tu, wtedy i wtedy, byłaś śliczna, nie miałem odwagi zagadać”. Multum. Trochę mnie to szokuje, ale jeszcze bardziej szokuje mnie fakt, że ludzie wolą nie zagadać, nie uśmiechnąć się, tylko wrócić do domu, napisać i liczyć na to, że ktoś kogo widzieli właśnie to czyta i do nich napisze.

Jak byłam we Włoszech normą było, że ktoś do Ciebie podszedł na ulicy, powiedział, że pięknie wyglądasz, porozmawiają chwilę, pozdrowić i pójść. U nas niestety nie jest to taką codziennością, chociaż nie mówię, że się nie zdarza ;) Sama miałam kiedyś sytuacje, że młody chłopak dosiadł się do mnie w autobusie i pomógł rozwiązywać sudoku ;)

Nie bójmy się uśmiechnąć do kogoś w autobusie, może to będzie początek wielkiej i gorącej miłości, przyjaźni do końca życia albo po prostu poprawimy komuś humor ;)